Γενικά
Η φίμωση είναι η αδυναμία αποκάλυψης της κεφαλής του πέους που λέγεται βάλανος, από το δέρμα που την περιβάλλει (πόσθη-ακροποσθία). Η φίμωση διαχωρίζεται σε πρωτοπαθή που παρατηρείται στα παιδία και τους νέους και σε δευτεροπαθή που παρατηρείται ως επί το πλείστο στη μέση και τρίτη ηλικία.
Αντιμετώπιση
Η φίμωση στα μικρά παιδιά συνήθως βελτιώνεται χωρίς κάποια επεμβατική διαδικασία. Αρχικά το δέρμα που περιβάλλει την κεφαλή του πέους (βάλανο) μπορεί να είναι πιο στενό. Στα βρέφη ακόμα και αν είναι δύσκολο να αποκαλυφθεί η βάλανος, δεν πρέπει να γίνονται επανειλημμένες και εργώδεις προσπάθειες να αποκαλυφθεί καθώς μπορεί να οδηγήσουν σε ουλές και δευτεροπαθή φίμωση.
Η πρωτοπαθής φίμωση στις περισσότερες περιπτώσεις όπως είπαμε παρέρχεται συντηρητικά. Καθώς μεγαλώνει το παιδί και μπαίνει στην εφηβία, η πρωινές στύσεις συνήθως βελτιώνουν μια στενή ακροποσθία. Εάν το δέρμα παραμένει πολύ στενό, ή εάν το παιδί υποφέρει από τοπικές φλεγμονές, ο παιδίατρος μπορεί να συνταγογραφήσει μια τοπική κορτιζονούχο αλοιφή για λίγες εβδομάδες, μετά τη θεραπεία της όποιας οξείας λοίμωξης βεβαίως. Με την κορτιζονούχο αλοιφή, σε ένα ποσοστό, το δέρμα της ακροποσθίας θα χαλαρώσει και η φίμωση θα λυθεί.
Εάν το παιδί εμφανίζει επανειλημμένες ουρολοιμώξεις ή βαλανοποσθίτιδες, πέρα από τον έλεγχο που απαιτείται -λόγω του ότι κάθε λοίμωξη οφείλει να διερευνάται στα άρρενα-, και βεβαίως αν η τοπική αγωγή δεν έχει επιτυχία, μπορεί να συσταθεί και περιτομή.
Η περιτομή με ένα μηχανισμό που δεν είναι κατανοητός μειώνει την εμφάνιση ουρολοιμώξεων στα παιδιά και βεβαίως η απουσία του δέρματος αφήνει τις εκκρίσεις, το σμήγμα και τα νεκρά επιθηλιακά κύτταρα που μαζεύονται στη βαλανοποσθική αύλακα να απομακρύνονται. Ως εκ τούτου, μειώνεται και η εμφάνιση επεισοδίων βαλανοποσθίτιδας στο παιδί μετά την επέμβαση.
Η δευτεροπαθής φίμωση είναι συχνή στο μεσήλικα και συνήθως είναι ουλώδης. Σχετίζεται με την ύπαρξη σακχαρώδη διαβήτη σε ένα μεγάλο ποσοστό καθώς και με την ύπαρξη σκληρυντικού ατροφικού λειχήνα.